Προβολές: 1190
Όταν η συνήθεια γίνει δεύτερη φύση, έρχεται να μας βοηθήσει το πείσμα.:) Αστειεύομαι, βέβαια. Αλλά πια χωρίς αστείο – η δική μου η Άνι κατηγορηματικά αρνιόταν να αποχωρίσει το μπιμπερό, πάρα που δεν της επιτρέψαμε να εθιστεί στην πιπίλα. (Ο μπαμπάς της την έκρυβε σε απίθανα σημεία και από μένα. Για να μην υποπέσω στον πειρασμό να της τη δώσω και μετά ποτέ να μην μπορούμε να την κάνουμε να την αφήσει…)
Αλλά μετά η Άνι μόνη της αποφάσισε ότι το μπιμπερό είναι το σπουδαιότερο πράγμα και το εύρισκε σε όλα τα σημεία που εμείς το συμμαζεύαμε. Είναι εκπληκτικό το πόσο ισχυρή είναι η βούληση των παιδιών και πως σχεδόν πάντα σας νικούν! Τα νέα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά τις επιθυμίες τους και τους τρόπους επίτευξής τους που μερικές φορές φοβάμαι…
Νομίζω ότι η άρνηση του παιδιού να περάσει από το μπιμπερό στο να πίνει με ποτήρι είναι και ακόμα πιο φοβερή, επειδή τότε γίνεται λόγος όχι μόνο για υπερίσχυση αλλά και για τη διατροφή. Θυμάμαι ότι πρόσθετα κόβαμε το άκρο του μπιμπερού, έτσι που να τρέχει περισσότερο και η μεγάλη πια Άνι να παίρνει αρκετό γάλα χωρίς να χρειάζεται να πιπιλάει πάρα πολύ. Στο τέλος το άκρο κόπηκε τελείως… Και πάλι αυτή κατηγορηματικά αρνιόταν να το αντικαταστήσει με πιο σοβαρά σκεύη πόσης…
Αναγκαστήκαμε να χρησιμοποιήσουμε ακόμα και καλαμάκι, πάρα που τα ενδιάμεσα μπουκάλια επίσης κάνανε δουλεία. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή της ζωής της η Άνι ήδη έτρωγε πολτούς και στέρεα τροφή την ημέρα, αλλά συνέχισε να πίνει το γάλα της το βράδυ από το μπιμπερό… Αυτό την ηρεμούσε.
Ρωτήσαμε την Καναδή ψυχολόγο και μητέρα Άλισον Σέϊφερ τι να κάνουμε σε τέτοια περίπτωση. Η απάντησή της:
«Ως γονείς εμείς έχουμε την υποχρέωση να μαθαίνουμε τα παιδιά σε δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν να γίνουν όλο και πιο πολύ ανεξάρτητα. Όταν τους συμπεριφερόμαστε σαν να είναι μωρά, δημιουργούμε μέσα τους αίσθημα κατωτερότητας. Όσο πιο γρήγορα τα παιδιά ωριμάσουν και ξεπεράσουν το αίσθημα κατωτερότητας, τόσο το καλύτερο. Η μετάβαση από το μπιμπερό σε κανονικό ποτήρι δίνει στο παιδί μια δυνατότητα να μεγαλώσει και να συνδεθεί με τους άλλους στην οικογένειας. Θα αισθάνεται ότι το δέχονται.
Παρ’ όλα αυτά μερικά παιδιά έχουν ανάγκη από μεγαλύτερη ενθάρρυνση. ‘Άλλα πολύ απρόθυμα αποχωρίζουν τη παλιά συνήθεια, όταν χρειάζεται. Σε τρίτα δεν αρέσουν καθόλου οι αλλαγές. Κάποια έχουν κοινωνική σχέση με το μπιμπερό, όπως άλλα έχουν με την πιπίλα τους ή την κουβερτούλα τους.
Δεν σας λέω το πότε να πετάξετε το μπιμπερό. Μόνο εξηγώ γιατί γίνεται λόγος και προτείνω την τακτική για να το καταφέρεται όταν είστε έτοιμοι. Πρέπει να ξέρεται όμως ότι στο δικό μας πολιτισμό στα παιδιά αρέσει να είναι σαν μωρά, επειδή στις σύγχρονες οικογένειες βλέπουν ότι όταν «δεν μπορείς» σου δείχνουν μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο όταν «μπορείς». Όταν είσαι αβοήθητος, οι μεγάλοι όλο τριγυρνάνε γύρω σου.
Μερικοί αποτελεσματικοί τρόποι για να τα καταφέρετε στη μετάβαση: ΄
Βάλτε όρια και προτείνετε επιλογές:
- Ορίστε τον αριθμό των μπιμπερό για την ημέρα. Προετοιμάστε δύο μπιμπερό και βάλτε τα στο ψυγείο. Δείξτε τα στο παιδί να ξέρει ότι είναι για αυτό. Όταν τα τελειώσει – θα περιμένει μέχρι την επόμενη ημέρα. Εσείς αποφασίζεται πόσο, το παιδί αποφασίσει πότε.
- Ορίστε το πότε μπορεί να πιεί το περιεχόμενο του μπιμπερού. Το αντίθετο του περιγραφόμενο στο 1 – εσείς ελέγχετε τη ποσότητα, ορίζοντας το συγκεκριμένο χρόνο.
- Ορίστε το τι θέλετε να έχει στο μπιμπερό. Δώστε του μόνο νερό με το μπιμπερό. Μερικά παιδιά δεν το θέλουν εάν πάρα γάλα μέσα υπάρχει νερό.
Ορίστε το «τελευταίο μπιμπερό»
Μαζί ορίστε την ημέρα και σημειώστε την ως η τελευταία μέρα με μπιμπερό. Μπορεί να είναι στα γενέθλια ή σε άλλη ιδιαίτερη ημέρα. Σημειώστε την ημερομηνία στο ημερολόγιο και μαζί συσκευάστε το μπιμπερό σαν δώρο για το μωρό φίλων σας ή πετάξτε το στα σκουπίδια.
Σε μερικά παιδιά αρέσει να είναι γενναιόδωρα και θα αισθάνονται περήφανα εάν τα συμπεριλάβετε. Όταν έχετε σημειώσει την ημερομηνία στο ημερολόγιο, το παιδί θα μπορεί να τη βλέπει και να προετοιμάζεται. Εσείς απλά να επιμένετε στη συμφωνία.
Ένα παράδειγμα:
Μια φορά μίλαγα με μια μητέρα που ο γιός της ήθελε αυτή να πολτοποιεί όλα τα φαγητά που τρώει. Ρώτησα εάν έχει φοβία από ασφυξία ή κάποια αρρώστια του λαιμού. Τίποτα τέτοιο. Ρώτησα εάν έχει ποτέ μασήσει στέρεα τροφή μέχρι τώρα. Ναι, τσιπς και σοκολατένια μπισκοτάκια.
Ξέρω ότι το παράδειγμα είναι ακραίο αλλά είναι καλή απεικόνιση για αυτό σε τι πεδίο που γλιστράει μπορούμε να βρεθούμε όλοι μας. Πώς να καταλάβουμε πότε είναι θέμα ανωριμότητας (δεν μπορώ να το κάνω) και πότε είναι θέμα συμπεριφοράς (δεν θέλω να το κάνω);
Τι μπορούμε να πούμε για τις στενοχώριες της μητέρας ότι με άλλο τρόπο το παιδί δεν θα φάει…; Τι να σας πω; Όταν το παιδί πεινάσει θα φάει.