Προβολές: 1005
«Η στέρηση ύπνου χρησιμοποιείται ως βασανιστήριο για τους αιχμάλωτους πολέμου. Ίσως και εσείς αισθάνεστε λίγο βασανισμένη αυτή τη στιγμή…»
Άλισον Σέϊφερ
«Δεν θα κοιμηθώ άμα δεν ξαπλώσεις δίπλα μου» – ξεκινάει το μακρύ της βραδινό πρόλογο η Άνι, ενώ τα μάτια της κλείνουν από νύστα. Μόνο στα πιο άσχημα μου όνειρα έχω φανταστεί ότι κοιμάμαι δίπλα στο κρεβάτι μικρού παιδιού, καθισμένη στο σκληρό πάτωμα, λαχταρούσα ύπνο μετά από ώρες ανάγνωσης, που έχει ξενυστάξει περισσότερα το παιδί…
Να μας πάλι – εγώ χωρίς να το καταλάβω έχω αποκοιμηθεί στο πάτωμα, δίπλα στο κρεβάτι της, ενώ η Άνι είναι γεμάτη με ακόμα χίλια ερωτήματα και επιθυμία για ζωή. Κάποια παιδιά είναι τέτοια – κάθονται μέχρι την ύστατη στιγμή για να μην χάσουν το πάρτι, αλλά όταν κοιμηθούν, κοιμούνται 10-12 ώρες χωρίς διακοπή. Εκτός εάν δεν γλιστρήσουν στο κρεβάτι σας τη νύχτα.
Όταν δεν είχα παιδιά δεν μπορούσα να καταλάβω πως οι φίλοι μου δεν μπορούν να επιβάλλουν στα παιδιά τους να μην κοιμούνται ανάμεσά τους στο κρεβάτι τους και αυτή η γονική δειλία μου φαινόταν απαράδεκτη. Τώρα σκέφτομαι με διαφορετικό τρόπο – η αλήθεια είναι ότι μετά από μια ολόκληρη μέρα που περνάει μεταξύ της δουλειάς και του παιδιού, ό άνθρωπος είναι έτοιμος για όλα μόνο και μόνο να κοιμηθεί λίγο – ακόμα και να επιτρέψει σε άλλους να ξαπλώσουν στο κρεβάτι του.
Να την – κοιμάται σε στάση Х στη μέση του κρεβατιού, ενώ και οι δύο γονείς της έχουν στριμωχθεί στις άκρες και προσέχουν να μην πέσουν. Χθες υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά, βέβαια, αυτό ήταν μόνο για χθες.
Σύμφωνα με την Καναδή ψυχολόγος, Άλισον Σέϊφερ, τα προβλήματα είναι μερικά:
- Δεν κοιμάται μέχρι κάποιος απ’ τους γονείς να ξαπλώσει δίπλα
- Ξυπνάει μερικές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας
- Γλιστράει στο κρεβάτι σας τη νύχτα
- Έχει νυχτοφοβίες και βλέπει εφιάλτες
- Φοβάται το σκοτάδι
- Ξεγλιστράει από το κρεβάτι μετά από το νανούρισμα.
Ας δούμε πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αυτά
Η Άλισον Σέϊφερ συνιστά κατηγορηματικά να αρνηθείτε στο παιδί να το νανουρίζετε ή να κοιμάται στο δικό σας κρεβάτι. Βέβαια, προτείνει κάποιο χρόνο προσαρμογής, συζητήσεις πάνω στο θέμα, πίθο με λογικά επιχειρήματα, αλλά εάν όλα αυτά δε βοηθήσουν – επιμένει ακόμα και να κλειδωθείτε στην κρεβατοκάμαρα σας για να μην μπορεί το παιδί να μπει.
Για μένα αυτή η μέθοδος είναι λίγο ακραία, αλλά το γενικό συμπέρασμα είναι ένα: μην αφήνετε το μικρό σας θησαυρό να νικήσει, επειδή δημιουργείται ακόμα μια συνήθεια η οποία δεν θα μπορείτε να ξεριζώσετε με την πάροδο του χρόνο. Το παιδί φίλων μου δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς άλλο άτομο στο κρεβάτι μέχρι τα 18 του. Η Άλισον λέει:
«Τα παιδιά είναι ικανά να κοιμηθούν (και να κοιμούνται) μόνα τους, αλλά οι γονείς πρέπει να βάλουν λογικά όρια και να τους τηρούν. Δε νομίζω τα παιδιά να αισθάνονται παρατημένα όταν τηρούμε τους όρους όπως πρέπει. Μπορούν να μάθουν ότι η μαμά και ο μπαμπάς τους αγαπάνε, ότι οι γονείς είναι οι σταθεροί, προβλέψιμοι ενήλικοι που τους αγαπάνε, οι οποίοι τους φροντίζουν συνέχεια και σταθερά την ημέρα, αλλά δεν είναι ανάγκη να προσφέρετε υπηρεσίες παρουσίας και όλη τη νύχτα.»
Πολλές από εμάς, τρυφερές μητέρες, προσπαθούμε να βρούμε τη λύση του προβλήματος χωρίς δάκρυα – μας φαίνεται ότι κάθε φορά που το παιδί κλαίει κάτι μέσα του σπάει, το πληγώνει και το κάνει αβέβαιο. Η Άλισον είναι κατηγορηματική: «Πρόσφατα διάβασα για ένα δίχρονο παιδάκι από τη Ταϊλάνδη, το οποίο καπνίζει 40 τσιγάρα την ημέρα. Οι γονείς του λένε ότι άμα δε του τα δώσουν, ξεκινάει να κλαίει. Ηλίθιο, δε συμφωνείτε;»
Εξαιρετικά σημαντικό είναι να μάθετε το παιδί να κοιμάται γερά τη νύχτα, χωρίς να ξυπνάει. Έτσι ο εγκέφαλός του θα αναπτύσσεται σωστά, η ορμόνη της ανάπτυξης θα συνθέτεται και το νευρικό του σύστημα θα σταθεροποιηθεί, επεξεργάζονταν τις εντυπώσεις από την ημέρα. Εάν το πρόβλημά του είναι οι εφιάλτες – τότε πρέπει να κάθεστε μαζί του και να το ησυχάσετε μέχρι να κοιμηθεί ξανά. Αλλά εάν θέλει να σας ελέγχει και κατά τη διάρκεια του σκοτεινού μέρους του 24-ωρου – σταματήστε το.
…
«Τι γίνεται, Άνι, γιατί πάλι πηδάς;» ρωτάω κουρασμένη, όσο προσπαθώ να ξεγλιστρήσω απαρατήρητη και πολύ ήσυχα από το δωμάτιο της.
«Μαμά, σε παρακολουθώ να μην φύγεις!» λέει κατηγορηματικά και εγώ επιστρέφω δίπλα στο κρεβάτι της.